حضانت در لغت به معنای در آغوش گرفتن، پرورش کودک است. در اصطلاح حقوقی عبارت است از نگهداری کودک و حمایت جسمی و عاطفی از کودک طبق مقرراتی که قانون برای آن وضع کرده است.
از آنجا که شخصیت آدمی در سالهای اولیه زندگی او شکل می گیرد و نیازهای عاطفی و جسمی او وابستگی بیشتری برای برآورده شدن دارد حضانت یا نگهداری کودک امری بس مهم جلوه میکند.
در جامعه هرگاه کلمه حضانت به گوش می رسد ناخودآگاه ذهن به سمت طلاق و فرزندان طلاق می رود اما امر حضانت ملازمه ایی با طلاق ندارد و در صورتی مطرح می شود که والدین کودک به هر علت که ممکن است طلاق باشد یا غیر آن با یکدیگر زندگی نمی کنند.
در این مقاله سعی بر این است که به این پرسش پاسخ داده شود که حضانت فرزند پسر با کیست؟
قانون حضانت فرزند پسر را تا سن 7 سالگی به مادر سپرده است. در قانون سابق حضانت فرزند پسر فقط تا سن 2 سالگی با مادر بود اما در عکل بسیاری از والدین با توافق یکدیگر برای مدت بیشتری حضانت طفل را به مادر می سپردند زیرا مادر بسیار بهتر نیازهای جسمانی و عاطفی کودک را برطرف میکرد. از این رو مقنن در صدد اصلاح این موضوع برآمد. تا در نهایت حضانت فرزند پسر را تا سن 7 سالگی به مادر سپرد.
بر اساس قانون حضانت فرزند پسر بعد از 7 سالگی تا رسیدن به سن بلوغ با پدر است. و حضانت در این سن حق و تکلیف پدر است. نکته ایی که در اینجا باید به آن توجه کرد این است که حضانت پسر تا 7 سالگی که حق و تکلیف مادر است به صورت شمسی محاسبه می شود و 15 سالگی که سن بلوغ است به سال قمری محاسبه می شود.
حضانت فرزند پسر بعد از سن 15 سالگی
طبق قانون فرزند پسر پس از رسیدن به سن بلوغ از حضانت خارج می شود و خود اوست که می بایست انتخاب کند که با کدامیک از والدین خود تمایل به زندگی کردن دارد.
- دادگاه صالح در این مورد دادگاه خانواده است و در جایی که دادگاه خانواده تشکیل نشده دادگاه عمومی حقوقی صالح است.
- بنا به فوریت و ضرورت در تعیین تکلیف در نگهداری کودک میتوان از دادگاه دستور موقت مبنی بر نگهداری موقت از کودک گرفت.
- در مدتی که حضانت با پدر یا مادر است طرف دیگر حق ملاقات با طفل را خواهد داشت و نمیتواند وی را از این حق محروم کند.
